امروزه از داروهاي پپتيدي براي درمان سرطان استفاده مي‌شود. از مزاياي اين داروها نسبت به داروهاي شيمي درماني تجمع كمتر در اعضاي بدن(مثل كليه و كبد) و درنتيجه سميت كمتر و همچنين توانايي نفوذ به غشاي سلول و انتخاب پذيري بالاي آن‌ها است. از معايب اين داروها ناپايداري و نيمه عمر كم آن‌ها در محيط درون تني است. يكي از راه‌هاي افزايش پايداري و طولاني تر شدن چرخش دارو در خون، بارگذاري اين داروها در يك حامل پليمري در ابعاد نانو است. اختراع حاضر نخستين بارگذاري پپتيد ضد سرطاني CM11 در نانو حامل است. نانوحامل از پليمر كيتوسان تهيه شده است كه با هيالورونيك اسيد پوشيده شده و در حوزه دارورساني هدفمند كاربرد دارد. پوشش‌دار كردن نانوذرات توسط هيالورونيك اسيد باعث دارورساني هدفمند به بافت تومور شده و باعث مرگ و مير بيشتر سلول‌هاي سرطاني مي‌شود. تمايل هيالورونيك اسيد به اتصال با گيرنده‌هاي CD44 در سطح سلول‌هاي سرطاني باعث جذب بيشتر نانوذرات مي‌شود. در اين روش ابتدا داروي پپتيدي در نانوذرات كيتوسان بارگذاري شده و ميزان بارگذاري بيشينه و اندازه ذرات كمينه شدند. سپس اين نانوذرات توسط هيالورونيك اسيد پوشيده شدند. نانوذرات تهيه شده در حالت بهينه 190نانومتر قطر داشته و بر روي سل لاين‌هاي سرطاني A549، SH-SY5Y و PANC-1 آزمايش شدند.

روش‌هاي درماني معمول بيماري عفونت استخواني مزمن شامل روش‌هاي خوراكي و تزريقي هستند. روش خوراكي با توجه به مصرف بالاي دوز دارو، عوارض جانبي زيادي دارد و روش تزريقي نيز به‌دليل بستري طولاني مدت در بيمارستان و گران بودن، بيمار‌پسند نيست. امروزه از سامانه‌هاي نوين دارورساني مانند كاشتني‌هاي درجا تشكيل شونده براي درمان اين بيماري استفاده مي‌شود. كاشتني‌هاي زيست‌تخريب ناپذير نياز به جراحي دوباره براي خارج‌سازي دارند و كاشتني‌هاي زيست‌تخريب پذير نيز رهايش انفجاري بالايي داشته كه منجر به كاهش دوره‌ي آزادسازي دارو مي‌شود. هدف از اين اختراع رهايش طولاني مدت داروي ونكومايسين از سامانه‌ي درجا تشكيل شونده‌ي PLGA با بارگذاري نانوذرات كيتوسان حاوي دارو است. براي تهيه‌ي سامانه‌ي درجا تشكيل شونده، از پليمر PLGA 504H و حلالPEG 250DME با نسبت پليمر به حلال 3:1 استفاده شد. با طراحي آزمايش نانوذرات كيتوسان با بازدهي پوشينه‌دار كردن 25% و بارگذاري دارو 51% به روش ژل شدن يوني تهيه شد. در ادامه با افزودن نسبت‌هاي مختلفي از داروي آزاد به داروي بارگذاري شده از طريق نانوذرات در سامانه، پروفايل رهايش آن‌ها بررسي شد. بررسي‌ها نشان داد كه افزودن نانوذرات باعث كاهش رهايش انفجاري تا 44% و افزايش مدت زمان رهايش مي‌شود.